Ervaring Marjo

Op het moment dat mijn toenmalige aanstaande echtgenoot me vroeg om te trouwen, omdat hij op dat moment vanuit militaire dienst 6 weken verlof had, durfde ik dus geen nee te zeggen, zo’n beetje tegelijkertijd overleed mijn vader, en ik dacht ik ben mijn vader kwijt, en als ik niet in stem om te trouwen, ben ik mijn vriend ook nog kwijt.

Verder was het destijds zo dat het een schande was als men samen wilde gaan wonen, dat werd als hokken gezien. En dit werd door het geloof in het gezin van mijn aanstaande echtgenoot en vanuit bij mij thuis ook nog eens versterkt.

Zo zijn we dus in 1986 getrouwd.

Voor m’n gevoel ging het allemaal veel te snel.
Want alles gebeurde in een sneltreinvaart.
Trouwen tijdens een rouwperiode.
Vreugde en verdriet door elkaar heen verweven.
Daarnaast mijn moeder, die zich door mij in de steek gelaten voelde.
Dat maakte dat ik me schuldig voelde.
Dus probeerde ik door na de uitvaart er voor haar te zijn, dat schuldgevoel weg te poetsen.

Maar ja dat schuldgevoel knaagde nogal.
Ik denk achteraf dat het schuldgevoel voortkwam doordat ik geen uitstel van het huwelijk had voorgesteld.

Zo ontstond een afhankelijkheidsrelatie, waarin ik voor mijn gevoel altijd eerst mijn echtgenoot heb laten voorgaan, en ik erachter aan hobbelde.

Ik denk dat daarom in de tijd dat mijn echtgenoot de stress van het werk mee naar huis nam, ik me nog meer gesterkt voelde om de vrede in huis te bewaren, dus ging ik alles proberen te sussen, want ik wilde voorkomen dat er een toename van geschreeuw en het gooien met spullen plaats vond.  

Want de dreiging, als er iets niet goed zoals financieel zou zijn de hel dan los zou zijn, deed ertoe bijdragen dat ik extra lief wilde zijn in de hoop dat de hel op de achtergrond verdween. 

Maar dat was niet het geval.

De dreiging van dat er plots weer wat door de ruimte werd gegooid of geschreeuwd hing als een donkere wolk boven me, wat me deed bibberen en beven.

Dus dacht ik laat ik thuis ervoor zorgen dat alles perfect is, want het zal wel normaal zijn als het niet perfect is, dat er eens iets door het huis vliegt en er geschreeuwd wordt.

Doordat op een gegeven moment er rust op het werk kwam, bleef het thuis ook rustig. Zo besloten we ondanks dat ik problemen met mijn knie had, om aan gezinsuitbreiding te gaan denken.

Wonder boven wonder heb ik tijdens de zwangerschap geen last van de knie gehad.

Ik beviel van een zoon.
De eerste jaren met onze zoon waren ronduit geweldig.
We hadden door het werk van mijn man zelfs de mogelijkheid om naar China op vakantie te gaan.

Tot op het moment dat onze zoon in de puberteit terecht kwam.
Op dat moment waren de verschillen tussen mij en mijn echtgenoot behoorlijk zichtbaar.
We kwamen daardoor niet op een lijn als het om de  opvoeding van onze zoon ging.
Hij voelde mij door zijn autisme niet aan.
En ik durfde me niet te uiten, uit angst voor geweld, zoals dat er geschreeuwd werd en met spullen werd gegooid.

De situatie tussen mij en mijn echtgenoot verslechterde in grote mate.

Waardoor ik in 2015, doordat ik niet eerlijk over de financiële situatie durfde te zijn, met 2 loop krukken in een Blijf van mijn Lijf Huis belande.

Maar voor ik in Blijf van mijn Lijf terecht kwam had ik de nodige twijfel of het wel de juiste beslissing zou zijn.

Eenmaal daar aangekomen had ik zoiets van, is het voor mij ooit mogelijk om een normaal leven zonder geweld te hebben? Want de eerste dagen In Blijf voelde het voor mij alsof ik in een grote zwarte tunnel zat waar geen licht door kwam.